Foeya

Dust If You Must / Toz Al Mecbursan!

Rose Milligan tarafından yazılan Dust If You Must adlı şiiri, Nuray Önoğlu ve Cihat Duman’ın çevirisiyle okuduğumda ne zamandır söylemek istediğim kelimelerin bir şiirde toplandığını fark ettim. Dust If You Must, kimi zaman yetiştiği ortamdan gelen alışkanlıklar, kimi zaman da yapabileceklerinin farkına varamadığı için gündelik işlere takılıp kalan ama

iyiliği yaymak

Squid Game'e Karşı Anne With An E

Kötülüğün sıradanlaştığı bir dönemde iyiliği korumak, geleceğe umutla bakmak için neler yapabiliriz diye düşünüyorum sık sık. Sosyal medyada veya sokakta moral bozucu o kadar çok olay ve düşünce ile karşılaşıyorum ki kimileyin iyiliğin bu dünyada kalıcı olamayacağı endişesine kapılıyorum. İnsanların iyilikten ziyade kötülüğü yayma gayreti ise bu endişemi destekliyor. Oysa

deneme

Sana yanağında gülücükler biriktiriyorum!

Seni uğurladığımda asla ayrılmıyoruz biliyorsun değil mi? Bir gözüm de seninle geliyor, burnuma kokunu bırakıp çıkıyorsun kapıdan. Seni gün içinde gözümün nurunda saklıyorum, düştüğünde göz kapağımla okşuyorum ağrıyan yerlerini, pamuklara sarmalamıyorum ama hani böyle hüzünlenip boşluğa bakınca hep beni hisset istiyorum. Bu yüzden benden uzaktayken seni gülümsetecek notlar bırakıyorum çantana.

deneme

Varlığın Ağırlığı

Biz vitrinlere bakıp iç geçirirken, birilerinin bakıp iç geçirdiği vitrinleriz aslında! Hep daha iyisini giymek, daha iyisini tatmak için çalışıp didinirken, elimizde olana muhtaç olan insanların gözleri üzerimizde! "Bardağın susuzluğundan büyük ise, utanmalısın" diyor bir yazar. Hangimizin açlığı yediğimiz ölçüsünde, hangimizin bardağı susuzluğumuz boyutunda? Veyahut aldığımız hangi kıyafet mutluluk vermiş

şiir

Mış Gibi

Balkona bitkiler dikiyorum, ufak saksılar yetmiyor hasretimi yeşertmeye, hasretim daha çok toprak, daha çok su istiyor. Kökleri uzayıp saksıları delip geçiyor, yüreğimi delip geçiyor özlemi; memleketin! Resimlerine bakıyorum, her ayrıntıyı inceliyorum, yokluğumda kimlerin eli değmiş, kimlerin ayak izleri var hesaplıyorum. Yokluğumun izlerini siliyorum! Şu köşede de Bahar otursun diyorum, şu

şiir

Barış

Haydi barışalım, al üzünçlerimi, ver kırgınlıklarını. Kim ne aldı kim ne verdi diye sormadan. Kimsenin ahı kimsede kalmadan. Kavgayı kim başlatmıştı hatırlamadan. Ödeşelim terazisiz tartısız. Barışalım yalnız! Misketlerini arkadaşına kaptıran bir çocuk gibi, unutalım her şeyi, alınca misketleri geri!

kadın

Restorasyon

Uzanıp saçlarından yıldızları toplasam kadın! Yerine çiçekler bıraksam, allı morlu. Üşüyen ellerini cebime soksam, nasırların da kaybolsa, kalbinden ve avuçlarından! Bir mendilim olsa yüzünden bütün ızdırap izlerini silsem, geride taze gülüşün kalsa! Gözyaşının yer ettiği yolları kurutsam, simandaki bütün acı emarelerine savaş açsam; bir Don Kişot edasıyla. Her dokunuşumda kaybetse

savaş

Mevzide

Şu siperde durup düşüneyim biraz! Kimin alnından girdi ilk kurşun, kimin şakağına çarptı o saçma? Sahi savaş ne saçma! Adımı koyarken babam hayal etmiş miydi bu anı? Yüzümdeki çamuru, postalımdaki kanı! Ya saçlarımı öperken annem ve alnımı, umar mıydı bir siperin dibinde hayatı seven, insanları seven oğlu; öldürecek başka bir

kadın

Kamburunun Farkına Varan Kadın

Kadınlar günlük hayatta yaptıkları bir çok işin kendi görevleri olduğunu düşünür. Hatta sadece onlar değil aynı evde yaşayan karşı cinsten bireyler de böyle düşünür. İnsanı bir girdap gibi içine çeken; çamaşır, bulaşık, hele o ne yemek yapsam derdinden başını kaldırıp biraz düşününce; bu yaşam tarzını kimden öğrendiğini, kime benzediğini ve

deneme

Yabancı

Ölüm gibi bir şey bu gurbet. Belki de tek farkı bir yerlerde nefes alıyor olman! Özleniyorsun, yakınların her sofraya oturuşunda seni anıyor belki, fakat hayatta olduğun için ağıt da yakmıyorlar ardından. Sen yoksun ama zaman akıyor, üstelik yokluğuna inatmış gibi daha hızlı. Hani gurbettesin diye biraz ağırdan alsa ne olur